گل آدم بسرشتند وبه پیمانه زدند
ساکنان حرم ستر وعفاف ملکوت
بامن راه نشین باده ی مستانه زدند
آسمان بارامانت نتوانست کشید(عشق)
قرعه ی کار به نام من دیوانه زدند
جنگ هفتاد ودو ملَت همه راعذربنه
چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند
شکرآن راکه میان من واو صلح افتاد
صوفیان رقص کنان ساغرشکرانه زدند
آتش آن نیست که ازشعله ی اوخندد شمع
آتش آن است که درخرمن پروانه زدند
کس چوحافظ نگشاد ازرخ اندیشه نقاب
تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند
حافظ
عشق دوستی و محبت » را گــویند ، و عشق و محبت ؛ یكی از عـالی ترین و مهمترین احـوال عـارف و از مهمترین مبانی و اصول تصوف بشمار میرود ، بخاطــر اینکه عشق حقیقی ؛ آتشی سوزان، بحری بی پایان ، الفت رحمانی و الهام شوقی است !
چنانچه عطار میگوید : عشق مهم ترین رکن طریقت است و این مقام را تنها انسان کامل که مراتب ترقی و تکامل را پیموده است ، درک مینماید .
کس دریـــن وادی بجـــز آتش مــباد ــ وان که آتش نیست عیشش خوش مباد
عـــاشق آن باشد که چون آتش بود ــ گـــرم رو و سوزنـــده و سرکش بــود
عــاقبت انـدیش نبـــود یــک زمــان ــ درکشد خوش خوش بر آتش صد جهان
زمانیکه سالک در وادی عشق قـدم می گــذارد ، وجودش مالامال از محبت ، شوق و مستی می گــــردد ، در اتش سوزان و تب و تاب آن می سوزد و حظ می برد .
چنانچه استاد امین الدین سعیدی » درمورد چنین نوشته است :
( الهی ! مقصد سفر من رسیدن به دیدار تو است ، به من قوت ده و قلبم را از بد سیرتان به بیــم افگن و انس خـود را وانس بندگـانی که دوستداران و بندگـانی متواضع تو اند در قلبم بیافزا و قلبم را به محبت خویش مشغول بدار . ۲ » )
ــ خواجه بزرگ عبدالله انصاری پیر هرات » می فرماید : محبت تعلق دل است بین همت و انس ، در بــذل ( برای محبوب ) محبت از نخستین وادی های فنا است . »
: ــ مــولانا جلال الدین بلخی چنین سروده است
چــون قلم در عشق سبحانی رسید ــ هــم قلم بشکست و هم کــاغذ درید
ــ مولانا ابوالمعانی عبدالقادر بیدل چنین سروده است :
دروادی عشق اگر دویدن باشد ــ بر جــاده غیر خــط کشیدن باشد
ما و سفری که همچو خط پر کار ــ هــرجا برسی بخـود رسیدن دارد
مذهب عاشق ز مذهب ها جداست عشق اضطرلاب اسرار خداست
هر چه گوید مرد عاشق بوی عشق از دهانش می جهد در کوی عشق
ور بگوید کفر دارد بوی دین ور به شک گوید شکش گردد یقین
گر بگوید کژ نماید راستی ای کژی که راست را آراستی
هست عشقش آتش اشکال سوز هر خیالی را بروید نور روز
پوزبند وسوسه عشق است و بس ورنه کی وسواس را بسته است کس
گر نبودی عشق هستی کی بدی کی زدی نان بر تو و تو کی شدی؟
نان تو شد از چه؟ ز عشق و اشتها ورنه نان را کی بدی تا جان رهی؟
عشق نان مرده را می جان کند جان که فانی بود جاویدان کند
گر نبودی بهر عشق پاک را کی وجودی دادمی افلاک را
هر چه گویم عشق را شرح و بیان چون به عشق آیم خجل مانم از آن
عقل در شرحش چو خر در گل بخفت شرح عشق و عاشقی هم عشق گفت
گرچه تفسیر زبان روشنگر است لیک عشق بی زبان زان خوشتر است
آفتاب آمد دلیل آفتاب گر دلیلت باید از وی رو متاب
جسم خاک از عشق بر افلاک شد
کوه در رقص آمد و چالاک شد
هرکه را جامه زعشقی چاک شد
او زحرص و عیب کلی پاک شد
شادباش ای عشق خوش سودای ما
ای طبیب جمله علتهای ما
ای دوای نخوت ناموس ما
ای تو افلاطون و جالینوس ما
درباره این سایت